Sanırım duygularımı fazla törpülemişim, bunun sıkıntısını yaşıyorum şu sıralar... Ben kendime bu kötülüğü neden etmişim diye sormadan edemiyorum. Kaş yapayım derken göz çıkarmak, iyilik edeyim derken kötü olmak böyle olsa gerek.
Hayat her zaman istediğimiz gibi gitmiyor evet kabul ediyorum; ama istemediğimiz şeyleri yaşadığımızda istemsizce kendimizi korumaya almıyor muyuz?! işte bu da sanırım böyle bir şey. Kendimi korumak isterken duygularımı bu kadar körelttiğimin farkına varamamışım ne yazık ki.
Şimdi çabalıyorum, yine yeniden yeni yeni öğreniyorum belki de bu güzel duyguları. Hani bebekken "anne bu ne?" diye sorardık ya her yeni karşılaştığımız şey için, ben de aynen öyle yaşıyorum şu
anda hislerimi. Anne bu ne diye sorasım var, kalbimi yerinden sökesim var!! :))
Yaşayacak o denli çok şeyim var ki, hissedecek bu denli güzel duygular var ki bu kadar zaman yaşamamak için boşa çabalamışım, boşa kaçmışım diyorum. Bakıp da görmemek için uğraşmak, duyup da duymamazlığa gelmek gerçekten görmeyen ya da duymayanlara haksızlık değil mi?!
Birkaç gün önce Kadıköy rıhtımda yürürken gözleri görmeyen genç bir adam gördüm. Gayet rahat bir şekilde elindeki çubukla yeri kontrol ederek hiç bir yere çarpmadan emin adımlarla ilerliyordu. Belli ki buralardan daha önce geçmiş diye düşünürken küttt diye arkamdan gelen adamın bana çarpmasıyla kendime geldim. O an bir şeyi farkettim bazen gözleri görmeyen bir insandan daha kör olabiliyoruz. Mesela bana çarpan adam! Hiç mi dikkat etmez bir insan sokakta yürürken başka insanların varlığına? Hadi diyelim ki dikkat etmedin eh be adamcağız bari bir özür dileseydin diyesim var.
17.12.2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder